به گزارش تابش کوثر، محققان آمریکایی با بررسی حدود ۲۰۰ نمونه از میگو، ماهی سالمون و سایر گونه‌های بومی آب‌های سواحل غربی ایالت اورگان، دریافتند که ۹۹ درصد این نمونه‌ها دارای آثار ریزپلاستیک بودند.
این ذرات پلاستیکی که وارد جریان خون شده و در اندام‌های بدن تجمع می‌کنند، می‌توانند آسیب‌های گسترده‌ای ایجاد کنند. مطالعات پیشین، ارتباط آن‌ها را با بیماری‌های قلبی، زوال عقل و برخی انواع سرطان نشان داده‌اند.
در این پژوهش، نمونه‌هایی از فروشگاه‌ها و قایق‌های ماهیگیری در اورگن جمع‌آوری شد که در مجموع ۱۸۲ نمونه مورد آزمایش قرار گرفتند. نتایج نشان داد که ۱۸۰ نمونه حاوی در مجموع ۱,۸۰۶ نوع مختلف ریزپلاستیک بودند.
الیاف مصنوعی حاصل از لباس‌های رطوبت‌گیر بیشترین سهم را در میان این ذرات داشتند، پس از آن قطعات ناشی از بسته‌بندی‌های پلاستیکی مانند بطری‌های آب و ظروف غذا در رتبه بعدی قرار گرفتند.
در میان گونه‌های بررسی‌شده، میگوی صورتی بیشترین میزان ریزپلاستیک را در خود داشت، در حالی که ماهی سالمون چینوک کمترین میزان آلودگی را نشان داد.
محققان بر این باورند که ماهیان کوچک‌تر، مانند میگوی صورتی، ممکن است ریزپلاستیک‌ها را با زئوپلانکتون اشتباه بگیرند، زیرا غذای اصلی آن‌ها را تشکیل می‌دهد. در مقابل، ماهیان بزرگ‌تر مانند سالمون چینوک که از ماهیان بزرگ‌تر تغذیه می‌کنند، کمتر در معرض خطر بلعیدن مستقیم این ذرات هستند.
دکتر الیس گرنک، استاد علوم محیطی در دانشگاه ایالتی پورتلند و یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت: «ما دریافتیم که موجودات کوچک‌تر میزان بیشتری از ذرات مصنوعی و غیرمغذی را مصرف می‌کنند. میگوها و ماهیان کوچک، مانند شاه‌ماهی، عمدتاً از زئوپلانکتون تغذیه می‌کنند، در حالی که برخی مطالعات نشان داده‌اند که پلاستیک‌های ریز در مناطقی که زئوپلانکتون تجمع دارند، بیشتر یافت می‌شوند.»
محققان هشدار داده‌اند که الیاف مصنوعی نه‌تنها در دستگاه گوارش، بلکه در بافت‌های عضلانی ماهیان نیز یافت شده‌اند.
دکتر سوزان برندِر، استاد دانشگاه ایالتی اورگن و نویسنده این مطالعه، گفت: «اینکه الیاف مصنوعی از روده به سایر بافت‌ها، از جمله عضلات، منتقل می‌شوند، بسیار نگران‌کننده است. این مسئله می‌تواند پیامدهای گسترده‌ای برای سایر موجودات، از جمله انسان، داشته باشد.»
با وجود یافته‌های نگران‌کننده، محققان تأکید کرده‌اند که پرهیز کامل از غذاهای دریایی راهکار مناسبی نیست، زیرا ریزپلاستیک‌ها تقریباً در تمام مواد غذایی و منابع آبی یافت می‌شوند.
دکتر گرنک در این‌باره افزود: «اگر ما محصولاتی را مصرف و دور می‌اندازیم که باعث انتشار ریزپلاستیک‌ها می‌شوند، این ذرات در نهایت وارد محیط‌زیست شده و توسط موجوداتی که ما از آن‌ها تغذیه می‌کنیم، جذب می‌شوند. آنچه وارد محیط می‌کنیم، سرانجام به بشقاب‌های غذای ما بازمی‌گردد.»

م/110*