به گزارش تابش کوثر، چاقی سال‌ها به‌عنوان یکی از عوامل زمینه‌ساز بیماری‌هایی مثل دیابت، بیماری قلبی، سکته و برخی سرطان‌ها شناخته می‌شد، اما حالا کمیسیون لنست با تعریف جدید خود، آن را به‌عنوان یک بیماری مستقل معرفی کرده است. این تغییر در تعریف، همزمان با ورود داروهای کاهش وزن جدید مانند سماگلوتاید (وگویی) در سال ۲۰۲۳، نیاز به نگاه دقیق‌تر به چاقی را پررنگ‌تر کرده است.

کمیسیون لنست شامل گروهی از کارشناسان و متخصصان است که توسط نشریه پزشکی لنست برای بررسی و ارائه راهکارهای علمی درباره مسائل مهم سلامت جهانی تشکیل می‌شود.

پیش از این، چاقی بر اساس شاخص توده بدنی (BMI) تعریف می‌شد و این عدد از تقسیم وزن بر مجذور قد به‌دست می‌آید. اما شاخص توده بدنی به تنهایی معیار دقیقی نیست. برای مثال، ورزشکارانی که عضلات حجیم دارند یا افرادی که چربی زیرجلدی دارند ممکن است به اشتباه چاق تلقی شوند. کمیسیون لنست پیشنهاد داده است که علاوه بر شاخص توده بدنی، معیارهایی مثل دور کمر، نسبت دور کمر به قد یا باسن هم برای ارزیابی چاقی استفاده شوند. حتی ابزارهای پیشرفته اسکن چربی بدن می‌توانند تصویر دقیق‌تری ارائه دهند.

در این تعریف جدید، چیزی به نام «چاقی بالینی» مطرح شده است. برای اینکه چاقی به‌عنوان یک بیماری تلقی شود، باید علائمی از کاهش عملکرد اندام‌ها یا اختلال در فعالیت‌های روزانه فرد، مثل لباس پوشیدن یا حمام کردن، وجود داشته باشد. از جمله این علائم می‌توان به تنگی نفس، نارسایی قلبی، درد مفاصل یا مشکلات کبدی و کلیوی ناشی از چاقی اشاره کرد.

افرادی که هنوز این علائم را ندارند، اما در معرض خطر آنها هستند، در دسته «چاقی پیش‌بالینی» قرار می‌گیرند. این گروه اگرچه نیازی به درمان فوری ندارند، اما باید مراقب باشند تا بیماری آنها پیشرفت نکند.

فرانچسکو روبینو، استاد جراحی متابولیک و از اعضای این کمیسیون، می‌گوید این تعریف جدید تغییری بزرگ است. او برآورد می‌کند که از یک میلیارد فرد چاق در جهان، تنها ۲۰ تا ۴۰ درصد در دسته چاقی بالینی قرار می‌گیرند و به درمان نیاز دارند.

به گزارش اکونومیست، این تعریف جدید تاکنون مورد تایید ۷۶ سازمان برجسته جهانی، از جمله انجمن قلب آمریکا و انجمن دیابت چین قرار گرفته است. اما پذیرش عمومی این تعریف و اجرای آن در نظام‌های درمانی به زمان بیشتری نیاز دارد.

م/۱۱۰*