به گزارش تابش کوثر، در این مطالعه که در مجله ساینس کنتشر شده است، پژوهشگران متوجه شدند که وقتی موش‌ها برای احیای همنوعان بیهوش خود اقدام می‌کنند، قسمتی از مغز که مسئول عملکردهای غیرارادی است، فعال می‌شود. همچنین، افزایش سیگنال‌های هورمونی در این فرآیند به نظر می‌رسد نقش مهمی در این رفتار شبیه کمک‌های اولیه ایفا کند.
اگرچه روش کمک‌های اولیه موش‌ها بیشتر شامل گاز گرفتن است، اما محققان دانشگاه کالیفرنیای جنوبی (USC) به سرپرستی «ونجیان سان» متوجه شدند که کشیدن زبان موش بیهوش واقعاً مسیر تنفسی او را باز می‌کند و باعث می‌شود تا سریع‌تر به هوش بیاید.
در مطالعه‌ای دیگر این رفتار تأیید شد و پژوهشگران مدار عصبی خاصی را که این واکنش‌ها را برانگیخته می‌کند، شناسایی کردند. پیش از این، رفتارهای مشابه در پستانداران بزرگ‌تری مثل دلفین‌ها و فیل‌ها مشاهده شده بود، اما پژوهش در این زمینه در مورد موش‌ها انجام نشده بود.
محققان تأکید دارند که هنوز نمی‌توان گفت آیا موش‌ها با نیت آگاهانه به همنوعان خود کمک می‌کنند یا نه. اما تکرار این رفتار طی پنج روز نشان می‌دهد که این اقدام‌ها تنها به دلیل کنجکاوی نیست و هدفمند هستند.
در ادامه این پژوهش‌ها مشخص شد که موش‌ها بیشتر به همنوعان آشنا و نزدیک خود کمک می‌کنند تا موش‌های غریبه. این نتیجه نشان می‌دهد که موش‌ها در انتخاب واکنش خود به وضعیت، به هویت همنوعشان توجه دارند.
در آزمایش‌های انجام‌شده، موش‌ها زمانی که همنوعان بیهوش، مرده یا بی‌حرکت در کنارشان بودند، به کمک آن‌ها می‌شتافتند. در نیمی از موارد، موش‌های هشیار زبان همنوع بیهوش خود را بیرون کشیدند که این عمل باعث بهبود سریع‌تر آن‌ها شد.
همچنین در ۸۰ درصد از موارد، موش‌ها شیء خارجی که در دهان همنوع بیهوششان بود را خارج کردند، اما به اشیاء قرار گرفته در دیگر بخش‌های بدن توجهی نکردند.
در تحقیقی دیگر، دانشمندان مشاهده کردند که وقتی موش‌ها به همنوعان بیهوش خود کمک می‌کنند، آمیگدالای میانی در مغز آن‌ها فعال می‌شود. این منطقه از مغز با بخش‌هایی که در واکنش به استرس فعال می‌شوند، متفاوت است و نشان می‌دهد که این رفتارها به طور خاص به کمک‌های اولیه مربوط می‌شوند.
در نهایت، محققان افزایش سطح اکسی‌توسین، هورمونی که با پیوند اجتماعی مرتبط است، را در مغز موش‌های امدادگر شناسایی کردند. این یافته‌ها همچنین تأکید می‌کنند که تمایل به کمک به دیگران در شرایط اضطراری یک ویژگی مشترک در بسیاری از گونه‌های پستاندار است.

م/110*