به گزارش تابش کوثر، نسل زد یا متولدین عصر فن‌آوری به افرادی اطلاق می‌شود که در اواخر دهه 1990 تا اوایل دهه 2010 به دنیا آمده‌اند. این نسل که در دنیای فن‌آوری و ارتباطات آنلاین زندگی می‌کند، به سرعت با ابزارهای دیجیتال در حال پیشرفت است. با این حال، به نظر می‌رسد نوشتن دستی برای این نسل به مهارتی کم‌کاربرد و فراموش‌شده تبدیل شده است.
تحقیقی از دانشگاه استاوانگر نشان می‌دهد که حدود ۴۰ درصد از این نسل در حال از دست دادن توانایی نوشتن دستی هستند.
فن‌آوری دیجیتال به‌طور کامل نحوه ارتباط ما را تغییر داده است. اپلیکیشن‌هایی مانند واتساپ و شبکه‌های اجتماعی مثل اینستاگرام باعث شده‌اند که پیام‌ها سریع‌تر و کوتاه‌تر شوند و پر از اختصارات و ایموجی‌ها باشند. این تغییرات باعث شده نوشتن دستی برای نسل جوان کمتر رواج پیدا کند. امروز از تکالیف مدرسه گرفته تا ایمیل‌های کاری در همه‌جا از کیبورد و صفحه‌نمایش‌های لمسی استفاده می‌کنیم.
برخی کارشناسان معتقدند که متولدین نسل فن‌آوری ممکن است اولین نسلی باشند که در تسلط به نوشتن دستی مشکل داشته باشد. این موضوع تنها به راحتی و سرعت بیشتر دیجیتال مربوط نمی‌شود، بلکه تغییرات بزرگتری در نحوه پردازش اطلاعات و برقراری ارتباط را نشان می‌دهد. به‌طور کلی، با گسترش ارتباطات دیجیتال، ارتباطات شخصی و معنی‌داری که نوشتن دستی به آن اضافه می‌کند، کمتر می‌شود.
نوشتن دستی برای رشد و توسعه مغز اهمیت زیادی دارد. این مهارت به تقویت حافظه و توانایی درک مطالب کمک می‌کند. برای نوشتن دستی، نیاز به تمرکز و مهارت‌های حرکتی دقیق داریم که به فرایند یادگیری کمک می‌کند. تحقیقاتی از دانشگاه‌ها و گزارش‌هایی از روزنامه «ترکیه تودی» نشان می‌دهند که بسیاری از دانش‌آموزان و دانشجویان نسل زد وقتی از آن‌ها خواسته می‌شود چیزی را با دست بنویسند، احساس سردرگمی می‌کنند و گاهی نوشته‌هایشان ناخوانا می‌شود.
استاد «ندرت کلیچری» به‌طور مستقیم این مشکل را در دانشجویان دانشگاه‌ها مشاهده کرده است. بسیاری از آن‌ها از نوشتن جملات طولانی یا پاراگراف‌های منسجم پرهیز می‌کنند و بیشتر به نوشتن جملات کوتاه و شبیه به پست‌های شبکه‌های اجتماعی روی می‌آورند. همچنین، دانشجویان گاهی بدون قلم وارد کلاس‌ها می‌شوند و تنها از کیبورد برای یادداشت‌برداری استفاده می‌کنند.
کاهش مهارت‌های نوشتن دستی تنها به ارسال نامه یا کارت‌پستال محدود نمی‌شود، بلکه به نحوه تفکر و درک نسل زد از دنیای اطرافشان نیز مربوط است. نوشتن دستی معمولاً ارتباطی شخصی و تأملی است، در حالی که پیام‌های دیجیتال اغلب سریع و بی‌دقت ارسال می‌شوند.
در نهایت، پرسش این است که آیا نسل زد می‌تواند زندگی دیجیتال خود را با حفظ مهارت‌های قدیمی و ارزشمند مانند نوشتن دستی تطبیق دهد؟ این پاسخ‌ها تأثیر زیادی بر نحوه ارتباطات ما و همچنین درک ما از میراث فرهنگی خواهد داشت.

م/110*