به گزارش تابش کوثر، هدف این پروژه علمی که با حمایت آژانس فضایی اروپا به‌تازگی آغاز شده، تولید غذا در شرایط بی‌وزنی و تابش‌های کیهانی است. این برنامه که نخستین گام برای راه‌اندازی کارخانه‌های تولید غذا در مدار و بر سطح ماه محسوب می‌شود، در صورت موفقیت می‌تواند هزینه‌های سنگین ارسال غذا به ایستگاه فضایی را کاهش دهد.

آکیل شمس‌ال، بنیان‌گذار یک شرکت فعال در حوزه فناوری‌های فضایی که این پروژه را با همکاری پژوهشگران کالج سلطنتی لندن اجرا می‌کند، اعلام کرد: «رؤیای ما داشتن کارخانه‌هایی در مدار زمین و بر سطح ماه است». او افزود: «اگر بخواهیم زیرساخت‌های لازم برای زندگی و کار انسان‌ها در فضا را فراهم کنیم، باید تولید در خارج از زمین را جدی بگیریم».

در این پروژه از روشی به‌نام تخمیر دقیق استفاده می‌شود که با کمک آن، مواد غذایی نظیر پروتئین، چربی و کربوهیدرات در راکتورهای زیستی تولید می‌شوند. این مواد سپس در فرایندهای شبیه‌سازی‌شده به غذاهای واقعی تبدیل خواهند شد.

رودریگو لدسما-آمارو، مدیر مرکز تحقیقاتی فعال در حوزه پروتئین‌های پایدار، گفت: «از پروتئین گرفته تا چربی، فیبر و کربوهیدرات، ما می‌توانیم تمام اجزای لازم برای ساخت غذا را تولید کنیم». او تأکید کرد که این مواد را می‌توان برای تهیه انواع غذاها ترکیب کرد.

نسخه کوچک‌تری از راکتور زیستی به همراه مقداری از این ترکیب مخمری، توسط یک ماهواره کوچک و فضاپیمای تجاری به مدار زمین فرستاده شده است. این فضاپیما قرار است پس از حدود سه ساعت گردش به دور زمین، در سواحل پرتغال فرود بیاید تا نمونه‌ها برای تحلیل بیشتر به آزمایشگاه بازگردانده شوند.

در همین حال، یک آشپز علمی به نام یاکوب رادزیکوفسکی وظیفه دارد مواد تولیدشده را به غذاهای قابل‌پذیرش و متنوع برای فضانوردان تبدیل کند. او در حال حاضر از ترکیبات طبیعی برای طراحی غذا استفاده می‌کند، اما منتظر مجوز استفاده از مواد غذایی آزمایشگاهی است.

او گفت: «ما می‌خواهیم غذاهایی فراهم کنیم که برای فضانوردان دارای ملیت‌های مختلف آشنا باشد و حس آرامش ایجاد کند». او افزود: «می‌توانیم هر نوع غذایی از آشپزی فرانسوی تا هندی را بازآفرینی کنیم».

در بخشی از این آزمایش، نسخه‌ای آزمایشی از غذاها شامل دامپلینگ‌های تند و سس مخصوص تهیه شد که توسط هلن شارمن، نخستین فضانورد زن بریتانیایی، مورد تست قرار گرفت.

شارمن گفت: «طعم غذا واقعاً عالی و بسیار خوشمزه است». او همچنین تأکید کرد: «در دوره‌ای که من در فضا بودم، غذاها عمدتاً شامل کنسرو، بسته‌های خشک‌شده و غذاهای کم‌تنوع بود که گرچه کاربردی بودند، اما مزه خاصی نداشتند».

او افزود: «غذای آزمایشگاهی می‌تواند نه‌تنها از نظر هزینه مقرون‌به‌صرفه باشد، بلکه از نظر ارزش غذایی نیز برای فضانوردان مفیدتر باشد».

پژوهش‌های پیشین نشان داده که در سفرهای فضایی بلندمدت، تعادل هورمونی، سطح آهن و تراکم استخوان فضانوردان دچار تغییر می‌شود. شارمن گفت: «اگر این غذاها به‌گونه‌ای طراحی شوند که این کمبودها را جبران کنند، می‌توانند نقش مکمل غذایی بسیار مهمی داشته باشند».

او در پایان گفت: «اگر فضانورد احساس کند که غذایی تازه و متنوع می‌خورد، اشتهای بیشتری خواهد داشت و کمتر دچار کاهش وزن می‌شود».
 

م/۱۱۰*