در میان داستان‌های این حادثه، دختری ده ساله به نام تیلی اسمیت به‌واسطه آموزش‌هایی که در کلاس جغرافیا دیده بود، با شناسایی نشانه‌های اولیه سونامی، خانواده‌اش و افراد حاضر در ساحل مای خاو در پوکت تایلند را نجات داد. او درباره اهمیت آموزش می‌گوید: «مادرم واژه "سونامی" را نمی‌دانست – و به همین دلیل است که باید درباره این موضوعات آموزش ببینیم.»
از آن زمان، سازمان ملل متحد با تدوین چارچوب سند سندای بر اهمیت آمادگی جوامع و ایجاد سیستم‌های هشدار اولیه تأکید کرده است که اکنون به ۲۷ کشور حاشیه اقیانوس هند خدمت‌رسانی می‌کند. براساس گزارش سازمان بهداشت جهانی، بیش از ۷۰۰ میلیون نفر در مناطق ساحلی با خطر بالا در معرض خطر امواج سونامی قرار دارند.
یونسکو یادآور می‌شود که موفقیت سیستم‌های هشدار اولیه وابسته به آگاهی مردم و دسترسی برابر آنان به مسیرهای امن تخلیه است. این سازمان از دولت‌ها می‌خواهد تا اقدامات بیشتری برای آگاهی‌بخشی و ایجاد زیرساخت‌های مقاوم انجام دهند.
سونامی اقیانوس هند در اثر زمین‌لرزه‌ای به بزرگی ۹.۱ در مقیاس ریشتر در بستر اقیانوس رخ داد و امواج ویرانگری را به سواحل سوماترا فرستاد. این امواج حتی در سواحل آفریقا نیز خسارت به بار آورد.
م/110*