پروفسور «دادلی لامینگ» از دانشگاه ویسکانسین آمریکا، که در این پژوهش شرکت داشته، می‌گوید: «عناصر مختلف رژیم غذایی تأثیراتی فراتر از نقش آن‌ها به عنوان منبع انرژی دارند. ما در حال بررسی یکی از این عناصر هستیم که ممکن است بسیاری از افراد بیش از حد از آن مصرف کنند. این که بتوان با یک تغییر ساده در رژیم غذایی به چنین بهبودهایی در طول عمر و سلامت دست یافت، شگفت‌انگیز است.»
در این پژوهش، گروهی از موش‌ها تحت رژیم‌های مختلف قرار گرفتند. یک گروه رژیمی معمولی دریافت کرد گروه دوم تمامی اسیدهای آمینه را با کاهش حدود ۶۷ درصد دریافت کرد، و گروه سوم تنها ایزولوسین را به همین میزان محدود کرد. نتایج نشان داد که موش‌های با رژیم کم ایزولوسین نسبت به گروه‌های دیگر طول عمر بیشتری داشتند.
موش‌های نر در این گروه طول عمری ۳۳ درصد بیشتر داشتند و موش‌های ماده نیز ۷ درصد افزایش طول عمر را تجربه کردند. علاوه بر این، محدودیت ایزولوسین به بهبود کنترل قند خون، کاهش ضعف جسمی و حفظ وزن متناسب کمک کرد.
از نکات جالب این پژوهش، افزایش کالری مصرفی موش‌های با رژیم کم ایزولوسین بود، اما آن‌ها به جای افزایش وزن، انرژی بیشتری سوزاندند و بدنی لاغرتر داشتند.
با وجود نتایج امیدوارکننده، دانشمندان هشدار می‌دهند که اعمال این یافته‌ها در انسان پیچیده است. پروفسور لامینگ می‌گوید: «نمی‌توان به سادگی مصرف ایزولوسین را در رژیم غذایی همه افراد با کم کرد. اما این پژوهش قدمی بزرگ در جهت درک فرآیندهای زیستی و توسعه مداخلاتی برای افزایش طول عمر در انسان است.»
م/110*