آیه ۲۴ سوره توبه | تابش کوثر

قل إن کان ءاباؤکم و أبناؤکم و إخونکم و أزوجکم و عشیرتکم و أمول اقترفتموها و تجارة تخشون کسادها و مساکن ترضونها أحب إلیکم من الله و رسوله و جهاد فى سبیله فتربصوا حتى یأتى الله بأمره و الله لا یهدى القوم الفسقین

بگو: «اگر پدران و فرزندان و برادران و همسران و طايفه شما، و اموالى كه به دست آورده‏ايد، و تجارتى كه از كساد شدنش مى‏ترسيد، و خانه هايى كه به آن علاقه داريد، در نظرتان از خداوند و پيامبرش و جهاد در راهش محبوبتر است، در انتظار باشيد كه خداوند عذابش را بر شما نازل كند و خداوند جمعيّت نافرمانبردار را هدايت نمى‏كند!

Say] O, Messenger! [:" If your Father and your sons and your Brothers and your spouses and your Kinsmen and the wealth which you Have gathered and the trade that its Decline fears you and the buildings In which you feel delighted and Comfortable, are to you dearer than Allah and His Messenger and fighting In Allah's Way, then wait until Allah Brings about His Command; and verily, Allah does not guide the disobedient People.

آیه ۲۴ سوره توبه

نکاتی از تفسیر نمونه :
در تفسیر «على بن ابراهیم قمى» چنین نقل شده: لَمّا أَذَّنَ أَمِیْرُ الْمُؤْمِنِیْنَ أَنْ لا یَدْخُلَ الْمَسْجِدَ الْحَرامَ مُشْرِکٌ بَعْدَ ذلِکَ جَزِعَتْ قُرَیْشٌ جَزَعاً شَدِیْداً وَ قالُوا ذَهَبَتْ تِجارَتُنا، وَ ضاعَتْ عِیالُنا، وَ خَرِبَتْ دُورُنا، فَأَنْزَلَ اللّهُ فِى ذلِکَ قُلْ (یا مُحَمَّدُ) اِنْ کانَ آبائُکُمْ...:
«هنگامى که امیر مؤمنان على(علیه السلام) (در مراسم حج) اعلام کرد که بعد از این هیچ مشرکى حق ورود به مسجدالحرام را ندارد فریاد (مؤمنان) قریش برخاست و گفتند تجارت ما از میان رفت، خانواده هاى ما ضایع شد، و خانه هایمان ویران گشت. آیات فوق نازل شد (و به آنها پاسخ گفت)»
آنچه در آیات فوق مى خوانیم، مفهومش بریدن پیوندهاى دوستى و محبت با خویشاوندان و نادیده گرفتن سرمایه هاى اقتصادى و سوق دادن به ترک عواطف انسانى نیست، بلکه منظور این است: بر سر دو راهى ها نباید عشق زن و فرزند و مال و مقام و خانه و خانواده، مانع از اجراى حکم خدا و گرایش به جهاد گردد و انسان را از هدف مقدسش باز دارد.
لذا اگر انسان بر سر دو راهى نباشد رعایت هر دو بر او لازم است.
در آیه ۱۵ سوره «لقمان» درباره پدران و مادران بت پرست مى خوانیم: وَ اِنْ جاهَداکَ عَلى أَنْ تُشْرِکَ بِى ما لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ فَلا تُطِعْهُما وَ صاحِبْهُما فِى الدُّنْیا مَعْرُوفاً: «اگر آنها به تو اصرار دارند که چیزى را که شریک خدا نمى دانى براى او شریک قرار دهى هرگز از آنها اطاعت مکن ولى در زندگى دنیا با آنها به نیکى رفتار کن».
ممکن است کسانى چنین فکر کنند: آنچه در آیات بالا آمده، مخصوص مسلمانان نخستین است و متعلق به تاریخ گذشته، ولى این اشتباه بزرگى است، این آیات نه تنها دیروز، بلکه امروز و فرداى مسلمانان را در برمى گیرد.
اگر آنها داراى ایمان محکم و آمادگى براى جهاد و فداکارى و در صورت لزوم هجرت نباشند، و منافع مادى خویش را بر رضاى خدا مقدم بشمرند، و به خاطر دلبستگى هاى زیاد به زن و فرزند و مال و ثروت و تجملات زندگى از فداکارى مضایقه کنند، آینده آنها تاریک است، نه تنها آینده، امروز هم در خطر خواهند بود، و همه میراث هاى گذشته و افتخاراتشان از میان خواهد رفت، منابع حیاتیشان به دست دیگران خواهد افتاد، و زندگى براى آنان مفهومى نخواهد داشت، که «زندگى ایمان است و جهاد در سایه ایمان»!
آیات فوق، به عنوان یک شعار باید به تمام فرزندان و جوانان مسلمانان تعلیم گردد، و روح فداکارى، سلحشورى و ایمان در آنها زنده شود، تا بتوانند میراث هاى خود را پاسدارى کنند.
نکاتی از تفسیر نور :
۱-ميزان ايمان را هنگام قرار گرفتن سر دو راهى دنيا و آخرت مى‏توان شناخت. «احبّ اليكم من اللّه و رسوله و جهاد»
۲- جهاد، از اركان اسلام است و در كنار توحيد و نبوّت مطرح شده است. «من اللَّه و رسوله و جهادٍ»
۳- براى عبور از پل‏هاى مادّيت، بايد عقايد و انس با خدا را تقويت كرد. «ان كان آبائكم... و اموال... احبّ اليكم من اللّه و رسوله...»
۴- عواطف فاميلى و امكانات مادّى نبايد مانع جهاد شود و هركجا مانع شد، زمينه‏ساز قهر الهى است. «ان كان آبائكم... و اموال... احبّ... فتربّصوا...»
(در راه دوستى خدا و جهاد در راه او بايد از همه چيز و همه كس گذشت. زيرا حفظ دين، بر حفظ روابط خانوادگى، عاطفى و اقتصادى مقدّم است.)
۵-اگر رفاه در زندگى اصل شد، انسانيّت سقوط مى‏كند و سبب دورى از خدا ورسول است وقهر و غضب نامعلومى را در انتظار دارد. «يأتى اللَّه بأمره»
۶-رفاه طلبانِ مسئوليّت گريز، مشمول هدايت الهى نمى‏شوند. «لايهدى»
۷- برترى دادن مادّيات بر امور معنوى، نشانه‏ى فسق است. «احبّ اليكم... الفاسقين» (مرز ايمان و فسق، رها كردن معنويات است)