ما یک مادر پیری داریم که واقعا سنگ صبور خانواده ما بود . الگو و رفتار ایشان باعث شد که ما تحت تاثیر قرار بگیریم حتی در همان زمانی که پسرشان شهید شدند ایشان بدون اینکه ناراحتی و بی تابی بکند خیلی راحت برخورد کردند . در وصیت نامه شهید هم درج شده که گفته است من نسوختم ، سوختنم زمانی بود که ما می دیدیم احتکار می کنند ، زمانی بود که می دیدیم در اوج جنگ افرادی به جبهه نمی روند و از میهن و وطن خودشان دفاع نمی کنند . و الا شهادت کمال انسان است یعنی این سوختن نیست و حالا جالب این بوده است که این بیانات برای زمانی است شهید این وصیت نامه را می نوشتند و لحظه شهادت ایشان توسط توپ مستقیم آتش می گیرد و می سوزد کاملا می سوزد و با اینکه ما نگاه می کردیم وحشت می کردیم ولی این مادر ما بالاسرش نشسته بود و باهاش صحبت می کرد وخیلی صبوری داشت .
شهید حسین نوچه در جبهه فرمانده دسته بودند و مدت طولانی هم در جبهه بودند که بارها مجروح شدند و بدون اینکه به عقب برگردند همانجا خودشان را مداوا کردند و در زمان شهادت دستش روی سینه اش بود و با همان حالت مراسم خاکسپاری را انجام دادیم . هم رزم های شهید نقل می کردند زمانی که توپ مستقیم به شهید خورد با صدای بلند یک یا حسین گفته است و با دیگر هم رزمانش (شهید عربی ، شهید طاهری ، شهید خراسانی و شهیدان دیگری که الان حضور ذهن ندارم ، اکثر آن دسته ) شهید شدند