Share/Save/Bookmark
توصيه مطلب
۰
 
پرسمان(8)
توسل
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۱۹ مرداد ۱۳۹۱ ساعت ۰۶:۳۳
توسل
آيا توسّل به پيامبر و اهل‏بيت اوعليهم السلام شرك است؟
با اندكى دقّت در اطراف خود، متوجّه مى‏شويم كه گردش امور هستى، بر اساس اسباب و وسايل و به تعبيرى ديگر توسّل است. آب و مواد غذايى از طريق ريشه، تنه و شاخه درخت، به برگ آن مى‏رسد و ريشه درخت از طريق برگ، نور و هوا را دريافت مى‏كند.
باران كه مى‏بارد، به واسطه ابر است وابر به وسيله گرم شدن آب دريا در اثر نور خورشيد ايجاد مى‏شود.
در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‏خوانيم: «اَبى اللّه ان يجرى الاشياء الاّ بالاسباب»(1) خداوند از اين كه كارها بدون سبب و علّت جريان پيدا كند، اِبا دارد. خداوند براى هر كارى واسطه و علّتى قرار داده است.
هر چند شفا و درمان از خداست، «و اذا مرضت فهو يشفين»(2) امّا همين شفا را خداوند در عسل قرار داده است؛ «فيه شفاء للنّاس»(3)
هر چند خداوند كارها را تدبير مى‏كند، «يُدبّر الامر»(4) امّا فرشتگان واسطه تدبير او هستند. «فالمدبّرات امراً»(5)
در مورد توسّل قرآن مى‏فرمايد: «و ابتغوا اليه الوسيلة»(6) وسيله‏اى براى نزديكى به خدا جستجو نماييد. حال، آن وسيله كدام است؟
خداوند در اين آيه، نوع وسيله را براى ما مشخّص نكرده و به صورت مطلق فرموده است. لذا وسيله، شامل هر چيزى كه ما را به خدا نزديك كند، مى‏شود.
توسّل حضرت آدم‏
حضرت آدم پس از آنكه از بهشت اخراج گرديد، ساليانى را به گريه، زارى، توبه و انابه گذراند، سپس كلماتى را از طرف پروردگارش دريافت كرد و به آن كلمات متوسّل شد. قرآن مى‏فرمايد: «فتلقّى آدم من ربّه كلمات فتاب عليه»(7)
فخر رازى و بسيارى از مفسران اهل سنت گفته‏اند كه مراد از «كلمات» كه حضرت آدم به آنها متوسّل گرديد، نام پيامبر و اهل‏بيتش بوده است. و آن كلمات اين‏چنين بود:
«الهى يا حميد بحقّ محمّد، يا عالى بحقّ علىّ، يا فاطر بحقّ فاطمة، يا محسن بحقّ الحسن، يا قديم الاحسان بحقّ الحسين و منك الاحسان»
واسطه قراردادن پيامبر و اوليا
وهّابيون مى‏گويند: اگر نام كسى را در كنار نام خدا ببريد شرك است!
در حالى كه اگر اين سخن آنها درست باشد، خداوند نعوذ باللّه خود مشرك است. زيرا در آيه ۷۴ سوره توبه مى‏فرمايد: «وما نقموا الاّ اغناهم اللّه ورسوله من فضله» خداوند و پيامبرش آنها را بى‏نياز نمودند. و در جاى ديگر مى‏فرمايد: «اللّه يتوفّى الانفس»(8) خداوند جان‏ها را مى‏گيرد. و در جاى ديگرى مى‏فرمايد: «يتوفّاكم ملك الموت»(9) ملك الموت جان شما را مى‏گيرد. بنابراين واسطه داشتن، نه تنها شرك نيست، بلكه اساس هستى بر مبناى واسطه است.
توسّل به پيامبر و اهل‏بيت او
وهّابى‏ها مى‏گويند: پيامبر كه مُرد، مُرد، خاك شد و جماد گرديد!
در پاسخ مى‏گوييم:
اوّلاً ما اين مطلب را قبول نداريم. ثانياً، بر فرض محال، قبول كرديم، ما به مقام پيامبر متوسّل مى‏شويم و مقام زنده و مرده ندارد. مقام ابوعلى سينا محفوظ است چه زنده باشد و چه نباشد.
علاوه بر آن كه ما معتقديم كه پيامبر و اهل‏بيت او ائمّه ما زنده‏اند، قرآن مى‏فرمايد: «و لا تحسبن الذين قتلوا فى سبيل الله امواتاً بل احياء عند ربهم يرزقون»(10) و گمان مبريد كسانى را كه در راه خدا كشته شدند، مرده‏اند، بلكه آنها زنده و در پيشگاه خداوند روزى مى‏خورند.
شهدا نه تنها زنده‏اند، بلكه قرآن مى‏فرمايد: «فرحين بما اتاهم اللّه من فضله» آنها به خاطر نعمت‏هايى كه خداوند به آنها داده است، خوشحالند.(11)
سالى در مدينه باران نباريد، خليفه دوّم به عبّاس عموى پيامبر براى نزول باران متوسّل شد و گفت: خداوندا! ما در زمان پيامبر به او مراجعه مى‏كرديم و حالا به عموى او متوسّل مى‏شويم.
دليلى ديگر بر جواز توسّل
علاوه بر آيات قرآن و استدلال‏هاى فوق كه توسّل را جايز مى‏داند، يك دليل تجربى هم بر جواز توسّل داريم و آن بر آورده شدن حوائج است. ميليون‏ها انسان مؤمن و معتقد، با توسّل به اهل‏بيت‏عليهم السلام حاجات خود را از خداوند مى خواهند و خداوند حاجت‏هاى آنها را برآورده كرده و مشكلاتشان را برطرف مى‏سازد. اگر انجام اين گونه كارها شرك است، پس چرا حاجت‏ها برآورده شده و اينگونه دعاها مستجاب مى‏شود؟ چرا آنها ما را كمك مى‏كنند؟ آيا خداوند متعال و آن بزرگواران، ما را به شرك سوق مى‏دهند؟
________________________________________
1) بحار، ج‏۲، ص‏۹۰.
2) شعراء، ۸۰.
3) نحل، ۶۹.
4) يونس، ۳.
5) نازعات، ۵.
6) مائده، ۳۵.
7) بقره، ۳۷.
8) زمر، ۴۲.
9) سجده، ۱۱.
10) آل‏عمران، ۱۶۹.
11) آل‏عمران، ۱۷۰.
منبع : کتاب اصول عقائد استاد قرائتی
کد مطلب: 17
 


 
 
 
پنجشنبه ۹ فروردين ۱۴۰۳
۱۸ رمضان ۱۴۴۵
28 March 2024