روانشناس کودک و خانواده گفت: اینکه فرزندی پس از چند جلسه کلاس آموزشی در رشته‌ای اظهار بی‌علاقگی کرد جای نگرانی نیست، فرزند در سنین 9 تا 17 سالگی در فرایند هویت‌یابی است و تمایل دارد انواع رشته‌ها تجربه کند.
دوشنبه ۲۴ تير ۱۳۹۸ ساعت ۰۸:۳۵
کد مطلب : 99195
فراهم کردن امکان رشد برای فرزند
ناصر باقری با بیان اینکه متناسب با ویژگی‌های روانشناختی هر بازه سنی باید نوع برخورد خانواده با فرزند متفاوت باشد، گفت: خانواده باید مثل یک باغبان عمل کند، باغبان هیچگاه درخت را به زور رشد نمی‌دهد، بلکه شرایط را فراهم می‌کند تا درخت رشد کند، در این بازه سنی پدر و مادر باید مثل باغبان عمل کنند، یعنی امکان کلاس‌های مختلف را فراهم کنند که فرزند آن‌ها را تست کند، ببیند کدام را ترجیح می‌دهد و علاقه دارد.
الزام برای فرزند بالای هفت سال منجر به نظم می‌شود
روانشناس کودک و خانواده با اشاره به اینکه الزام برای فرزند بالای هفت سال به او نظم می‌دهد، ادامه داد: برای فرزند در سنین 7 تا 14 سال آموزش از الزامات است و برای آموزش‌های رسمی اجبار نیاز است، به‌طور مثال از هیچ فرزندی پذیرفتنی نیست که به مدرسه یا برخی برنامه‌های رسمی دیگری که خانواده آن را برای فرزند خود ضروری می‌داند و فکر می‌کند به صلاح فرزند است از قبیل مسائل زندگی، تربیتی، اخلاقی، هنری، ورزشی و... نرود.
اجبار با استفاده از تقویت کننده‌ها
وی افزود: برای فرزند 7 تا 14 سال اجبار اشکالی وارد نمی‌کند به شرطی که اجبار و الزام مستقیم و به هیچ وجه همراه با تهدید و کتک نباشد، برای فرزند بالای 7 سال اگر قرار است، چیزی که برایش ضرر ندارد تهیه شود باید کلاسی شرکت کند، کار نیکی انجام دهد و یا آموزشی را اجرا کرده باشه، به این نحو اثرگذاری تشویق بیشتر می‌شود، منظور از اجبار در 7 سال دوم استفاده از تقویت کننده‌ها است.
باقری توضیح داد: برای فرزند بالای هفت سال چند ملاک حائز اهمیت است، اولین موردی که اهمیت دارد و باید حواسمان باشد این است که فرزند نه در یک رشته که می‌تواند در چند رشته موفقیت کسب کند، این موفقیت به معنای نفر اول بودن در آن رشته نیست، اگر خانواده‌ای به دنبال اول بودن فرزند خود در رشته‌ای است، بداند که هر شخصی در تعداد رشته محدودی می‌تواند اول باشد.
درصورت استعدادیابی دقیق خانواده به راحتی می‌تواند فرزند خود را جهت دهد
استاد مشاوره و روانشناسی در دانشگاه ادامه داد: برای اینکه پدر و مادر به علاقه‌ی واقعی فرزند خود برسد باید استعدادیابی دقیق انجام شود، اگر فرزند به درستی استعدادیابی شود، خانواده به راحتی می‌تواند فرزند خود را جهت دهد؛ برای مثال کودکی درونگرا است وقتی خانواده او را به سمت ورزش‌های دسته جمعی با تعامل بالا سوق دهد، مشخص است این فرزند موفق نمی‌شود، خانواده زمینه رشد را فراهم کند تا فرزند با علاقه خودش انتخاب کند.
وی تشریح کرد: در بحث استعدادیابی تنها ویژگی شخصیتی مطرح نیست بلکه علایق، ویژگی جسمانی و ضریب‌هوشی نیز اهمیت دارد، به‌علاوه اینکه فرزند در سنین 10 تا 12 سالگی در حال هویت‌یابی است و می‌خواهد رشته‌های مختلف را تست کند تا کار مخصوص و مورد علاقه خود را پیدا کند، این فرایند ممکن هست تا سنین 16 یا 17 سالگی ادامه پیدا کند.
فرزند در سنین 9 تا 17 سالگی در فرایند هویت‌یابی به‌سر می‌برد و تمایل دارد انواع رشته‌ها تجربه کند
باقری اضافه کرد: اینکه فرزندی پس از چند جلسه کلاس آموزشی در رشته‌ای اظهار بی‌علاقگی کرد جای نگرانی نیست، فرزند در سنین 9 تا 17 سالگی در فرایند هویت‌یابی است و تمایل دارد انواع رشته‌ها را تجربه کند، در صورت اجبار فرزند در این سن به یک رشته خاص ممکن است در آن رشد نکند، خیلی از خانواده‌ها فرزند خود را مجبور می‌کنند رشته خاصی برود در این موارد فرزند در رشته وارد شده نفر اول نمی،شود، اجبار در رشته‌های خاص بدون در نظر گرفتن استعداد فرزند منجر می‌شود که رشد نکند و نگرش منفی راجع به آن رشته پیدا کند و حتی شکست بخورد و سرخورده شود.
منبع:فارس
ر/111
۰