مى‏گويند: ساخت گنبد و بارگاه شرك است!
مى‏گوييم: اوّلاً ما گنبد را نمى‏پرستيم، اگر گنبدى را مى‏سازيم مى‏خواهيم اعلام كنيم كه زير آن مردى الهى و موحّد مدفون است. گنبد علامت بندگى خداست، نه علامت شرك.
ثانياً ساختن مسجد و بارگاه بر مزار و قبور بزرگان الهى در متن قرآن آمده است. قرآن در نقل ماجراى اصحاب كهف مى‏فرمايد: هنگامى كه ماجراى اصحاب كهف بر ملا شد، مردم براى ديدن آنها شتافتند، ولى آنها را مرده يافتند، هر كس پيشنهادى كرد؛ يكى پيشنهاد كرد كه بر روى آنها، بناى يادبودى ساخته شود. ديگرى پيشنهاد كرد كه مسجدى بر روى غار بنا كنيم. اين پيشنهاد پذيرفته شد.(1) اين خود الگوى خوبى است براى همه ما كه اگر بناست، بناى يادبودى بسازيم، چه بهتر كه بناى مفيد و ارزنده‏اى بسازيم. در برخى شهرها بناى يادبودى مى‏سازند كه داراى مفهوم روشنى نيست و با فرهنگ ما سازگارى چندانى ندارد.
حال كه ساختن مسجد كنار قبور اوليا، در متن قرآن آمده است، بنابراين ساخت مساجد و حرم، كه محلّ عبادت و راز و نياز و تلاوت قرآن است، در كنار و بر روى قبور ائمه، چه اشكالى دارد؟!
ثالثاً ساختن گنبد به جاى سقف مسطّح، كارى عقلائى و منطقى و هنرى است. زيرا گنبد از زيباترين و بهترين و بااستحكام‏ترين نوع معمارى است.
طلاكارى گنبد و ضريح نيز نشان دهنده عشق به اهل‏بيت‏عليهم السلام است، خداوند به پيامبرش مى‏فرمايد: «قل لا اسئلكم عليه اجراً الاّ المودّة فى القربى»(2) بگو: من چيزى به عنوان مزد رسالت از شما مطالبه نمى‏كنم، مگر دوستى با اهل‏بيت من. در واقع طلا كارى گنبد و ضريح، نوعى ابراز علاقه و محبّت به اهل‏بيت پيامبر و تعظيم شعائر و تشكّر از آنهاست. علاوه بر آنكه نوعى زينت وزيبايى است و زيبايى نيز هيچ ايراد و اشكالى ندارد، بلكه امرى پسنديده است.
________________________________________
1) كهف، ۲۱.
2) شورى، ۲۳.