دانلود-MP3/5.58 MB

انسان، وقتي در اين عالم مي‏آيد، بايد مسیری را بپیماید و سيري كند تا از اين عالم، بيرون رود و به عالم ديگر منتقل شود. اين يك بُعد انسان است. انسان اين‏طور است که اگر بخواهد بُعد معنوي و انساني‌اش شكوفا شود، بايد سير كند، يك راهي است که بايد آن را طي كند تا بعد معنوی‏اش شکوفا شود.
امّا مشكل از كجا است که او موفّق به چنین سیری نمی‏شود؟ مشكل اينجا است كه اين راه پر از پرتگاه است و انسان هر قدمي كه برمي‏دارد، بايد مراقب باشد که واژگون نشود. سراسر اين راه، يعني از آن زماني كه من به قوّه‏ي تميیز و عقل مي‏رسم، تا زماني كه از اين دنيا چشم مي‏بندم، بايد در اين راه حركت كنم، راه پر از خطر و همه‏اش پرتگاه است.
بهترین پناهگاه خدا است!
حالا عقل چه اقتضا مي‏كند؟ عقل مي‏گويد: كسي كه قدم در راهي گذاشته كه پر از پرتگاه است، پناهگاه مي‏خواهد كه هر وقت احتمال داشت که بلغزد و واژگون شود، بتواند به آن پناهگاه تكيه كند، آن را بگيرد و خود را نجات دهد. چاره‏اي جز اين نيست.
در بين پناهگاه‏ها، پناهگاه‏هاي مادّي هيچ بُردی ندارد. یعنی پول، نمي‏تواند تو را نجات دهد؛ رياست، نمي‏تواند تو را از هلاکت رهایی بخشد. مسلّماً نجات و رهایی با پول و ریاست به‏دست نمی‏آید. اگر بخواهی با پول و ریاست پیش بروی، اصلاً نمي‏گذارند که در اين راه قدم برداری؛ همان‌جا جلويت را مي‏گيرند! پس هيچ ابزار مادّي، نجات بخش انسان از اين پرتگاه‏ها نيست. پس باید به‏سراغ بُعد معنوي رفت.
ما فقط يك پناهگاه داريم كه تنها او ما را از خطرات ایمنی می‏بخشد و آن‏هم خدا است. او هم نسبت به پرتگاه‏هاي معنوي و هم نسبت به پرتگاه‏هاي مادّي، پناه ما است. اینکه ما در زندگي دنيايي خودمان، اين‌قدر حوادث مادّي به سراغ‌مان مي‏آيد، و به چه‏كنم چه‏كنم‌ مي‏افتيم و راه به جايي نمي‏بريم، تنها راه نجاتمان خدا است؛ نه پول مشكل‏گشاي من است و نه رياست. حتّي در بُعد مادّي هم همین‌طور است که این ابزار کارآمد نیستند و مشکلی را برطرف نمی‏کنند. يك پناهگاه هست و آن پناهگاه هم در اين جمله خلاصه شده است؛ «لا حَولَ وَ لا قُوَّهَ اِلّا بِالله»! هيچ پناهگاه و نيرويي نيست، مگر از ناحيه‏ي او! هيچ موجودي، نجات‌بخش من و تو نيست؛ چه در مشكلات مادّي و چه در مشكلات معنوي جز او. يگانه پناهگاه همه، خدا است.
شما نگاه كنيد در بين روياتي كه ما در باب دعا داريم، چه‌قدر سفارش شده است: «سِلاحُ المُؤمِن الدُعاء»؛[۷] ابزار و وسيله‏ مؤمن، دعا است. « الدُّعَاءُ سِلَاحُ الْمُؤْمِنِ»،[۸] «الدُّعَاءُ مِفْتَاحُ الرَّحْمَةِ وَ مِصْبَاحُ الظُّلْمَةِ»،[۹] « وَ لَا يُهْلَكُ مَعَ الدُّعَاءِ أَحَدٌ»؛[۱۰] علي(عليه‏السّلام) فرمود: «أَحَبُّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِي الْأَرْضِ الدُّعَا»؛[۱۱] محبوب‏ترین کار نزد خدا دعا کردن است. مثل اينكه اینجا كار تمام شد.